ΙΣΤΟΡΙΑ

Ο χορός λάτιν έχει την καταγωγή του στην λατινική Αμερική. Τυπικοί χοροί λάτιν είναι οι τσα τσα, Ρούμπα, Σάμπα, Σάλσα, Μάμπο. Μερικοί δάσκαλοι χορού επίσης συμπεριλαμβάνουν το Τανγκό και το Αργεντίνικο Τάνγκο παρόλο που είναι εντελώς διαφορετικοί στην μορφή τους. Επίσης σε κάθε χώρα υπάρχουν και άλλοι παραδοσιακοί χοροί Λάτιν. Στην Αργεντινή υπάρχουν οι Τσακαρέρα, Γκάτο, Εσκοντίδο και Ζάμπα. Στην Βολιβία υπάρχουν οι Μορενάδα, Γιαμεράδα, Καποράλες και ο πρόσφατα δημιουργηθείς Τίνκου.

Rumba

Στη σύγχρονη περίοδο πάντως, θεωρείται ο χορός της αγάπης και του έρωτα. Αν και είναι δύσκολο να καθοριστεί η ακριβής χρονική περίοδος κατά την οποία εμφανίστηκε ο χορός αυτός, στη σύγχρονη εποχή ωστόσο έχει γίνει αποδεκτό ότι αρχικά εμφανίστηκε , στη Λατινική Αμερική, τη δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα και μόλις το 1931 δημιουργείται η πρώτη σειρά βημάτων και ο χορός παίρνει την ονομασία «Square Rumba», ενώ εισάγεται και σε αγώνες χορού.

Το πραγματικό ενδιαφέρον για το χορό αυτό αλλά και γενικότερα για τους Latin χορούς ξεκίνησε περίπου το 1929. Ο Monsieur Pierre και η ντάμα του Doris Lavelle μετά από αρκετές αντίθετες απόψεις και διαμάχες, κατάφεραν τελικά να αναγνωρισθεί επίσημα ο χορός αυτός με τη σημερινή του μορφή (Cuban Rumba). Αργότερα το 1961 ο Walter Laird, κυκλοφορεί και την πρώτη έκδοση του βιβλίου του, όπου εκτός από τους άλλους χορούς γίνεται εκτενής ανάλυση των βημάτων και της τεχνικής του χορού αυτού. Ο γοητευτικός ρυθμός και οι εκφράσεις του σώματος κάνουν την Rumba να είναι ένας από τους πλέον δημοφιλείς χορούς.

Κύρια χαρακτηριστικά του χορού είναι : οι ελεγχόμενες κινήσεις των ποδιών, η ανάπτυξη ισορροπίας και σωματικού ελέγχου, η κίνηση των γοφών (hip action) η κοφτή κίνηση και γενικά η  “αισθησιακά επιθετική” στάση του καβαλιέρου, απέναντι στην “αμυντική διάθεση” από την πλευρά της ντάμας. Η μουσική παίζεται με έναν  “staccato” κτύπο, ώστε να διατηρηθεί η δύναμη της έκφρασης αναφορικά με τις κινήσεις των χορευτών. Ο ρυθμός του χορού αυτού είναι 4/4 και χορεύεται στα 24-27 bars, ενώ η πιο αργή μορφή του χορού αυτού (20-23 bars) ονομάζεται πλέον «Bolero».

Cha Cha Cha

Ξεκίνησε από την Κούβα, η οποία θεωρείται και η χώρα προελεύσεως αυτού του χορού. Έχει τις βάσεις του στους χορούς Mambo και Swing και αναπτύχθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1950, αποτελεί ήδη έναν από τους πιο αγαπημένους χορούς ενώ το 1954 εισάγεται και στην Ευρώπη.

Αρχικά ονομαζόταν «Triple Mambo»  διότι  στο αργό tempo του Mambo υπήρχε ένας ξεκάθαρος ήχος της μουσικής, που άρχισε να χορεύεται και έτσι δόθηκε η ανωτέρω ονομασία στο βήμα αυτό. Ο χορός αυτός στηρίζεται σε τρία γρήγορα συνεχόμενα βήματα “chasse” και σε δύο πιο αργά βήματα σ’ έναν και δύο κτύπους (beat). Είναι ένας απ’ τους πλέον δημοφιλείς Λατινοαμερικάνικους χορούς με ρυθμό 4/4.

Σήμερα χορεύεται στα 28 – 33 bars και είναι ένας από τους 5 χορούς οι οποίοι χορεύονται σε αγώνες στην κατηγορία Latin.Κυρίως λόγω του ρυθμού η εκμάθηση αυτού του χορού θα πρέπει να θεωρείται μάλλον εύκολη.

Τα κυριότερα χαρακτηριστικά του είναι : ο εύκολα κατανοητός ρυθμός , η κίνηση των γοφών, τα chasse, οι αλλαγές βάρους (γρήγορες) και η κοφτή κίνηση, που αναπτύσσεται κυρίως από τον τονισμό των ολόκληρων κτύπων του μέτρου της μουσικής.

Γενικότερα η τεχνική του χορού αυτού είναι παρόμοια με αυτή στη Rumba με κάποιες μικρές διαφορές, που οφείλονται στην ταχύτητα της μουσικής.

Paso Doble

Είναι χορός που έχει τις ρίζες του στη Ρωμαϊκή περίοδο, όταν οι τότε Ισπανοί χορευτές, είχαν ιδιαίτερη ζήτηση για shows. Στη σημερινή του μορφή, διαθέτει πλέον πολλά κινησιολογικά στοιχεία από τον παραδοσιακό Ισπανικό χορό Φλαμένγκο. Έτσι, ενώ αρχικά ο καβαλιέρος κρατούσε συνεχώς την ντάμα, σήμερα αυτό δεν ισχύει απαραίτητα.

Μέσα από τις κινήσεις και τα βήματά του, αυτός ο χορός απεικονίζει τη μονομαχία ανάμεσα στον ταυρομάχο και τον ταύρο. Γι’ αυτόν το λόγο, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα αρκετά δυναμική, μεθυστική και έντονη, όπου μπορεί κανείς να διακρίνει το δράμα και την ενέργεια της «αιχμαλωσίας». Δίνει προς το κοινό μια «μαγεία». Πολλές φορές η ντάμα, μέσα από τις κινήσεις της μοιάζει να είναι η «κάπα» και άλλες φορές ο «ταύρος», που τελικά χάνει τη μάχη.

Στη σημερινή του μορφή και ιδιαίτερα την αγωνιστική, οι ρόλοι εναλλάσσονται ανάμεσα στον καβαλιέρο και την ντάμα, μέσα από τις κινήσεις και τα βήματά τους. Θεωρείται ο χορός του καβαλιέρου και είναι ο μόνος από τους υπόλοιπους πέντε λάτιν χορούς, που χορεύονται σε αγώνες, όπου  ο ρόλος του καβαλιέρου είναι περισσότερο «ορατός». Το Paso Doble είναι ο χορός λάτιν με το «ψηλότερο» κράτημα και με ανύπαρκτη την κίνηση των γοφών. Χορεύεται στα 2/4 και από τεχνικής άποψης έχει πολλά στοιχεία ευρωπαϊκών χορών (κυρίως αναφορικά με το στήσιμο του σώματος).

Jive

Στα μέσα του 1930, ο Cab Calloway, εισάγει για πρώτη φορά ένα νέο τόνο μουσικής, που στηριζόταν σε έξι (6) κτύπους (beat) και τον ονόμασε “Jitterbug”. Μετά τον Β΄. Παγκόσμιο Πόλεμο, προστέθηκαν αρκετά «σηκώματα» της ντάμας, στον ήδη υπάρχοντα χορό, ιδιαίτερα δύσκολα και για πολλούς επικίνδυνα. Έτσι, δημιουργείται μια πιο σύνθετη μορφή αυτού του χορού, που παίρνει την ονομασία “Jitterbug”. Το 1938, για πρώτη φορά στις ΗΠΑ, το Lindy Hop και το Jitterbug, συμπεριλαμβάνονται σε αγώνες χορού, στο “Harvest Moon Ball”.

Εκείνη τη χρονική περίοδο, ο Dean Collins, ηγείτο της όλης κίνησης, μαζί με τους Lenny Smith και Lou Southern, στα night clubs και στους διαγωνισμούς, στη Νότια Καλιφόρνια. Η Lauri Haile, η οποία άρχισε να διδάσκει για τον Arthur Murray, το 1945, δίνει την ονομασία σε αυτό τον χορό “Western Swing”. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, παράλληλα με την άνθιση του Rock n roll, μέσα από μεγάλους τραγουδιστές, ο χορός αυτός αποκτά μια νέα μορφή, με ακόμη πιο γρήγορο ρυθμό και εντυπωσιακές φιγούρες και σταδιακά μέχρι την δεκαετία του 1990, υπήρξαν πολλές διαφοροποιήσεις στις μουσικές και στην κινησιολογία, με αποτέλεσμα τη δημιουργία πολλών διαφορετικών στυλ και ειδών χορού.

Το 1955 και αφού οι Λατινοαμερικάνικοι χοροί έχουν γίνει πλέον γνωστοί στην Ευρώπη, ο χορός αυτός γίνεται και επίσημα στην Αγγλία, ένας από τους πέντε χορούς της κατηγορίας Latin, σε αγώνες Αθλητικού χορού, με την ονομασία Jive. Είχε προηγηθεί η χρήση του χορού αυτού με την ανωτέρω ονομασία, σε αγώνες χορού στις ΗΠΑ, από το 1943.

Samba

Παρουσιάζεται για πρώτη φορά σαν εκθεσιακός χορός, το 1905, στο Παρίσι. Το 1913 παρουσιάζεται η πρώτη μορφή του χορού, που αρχικά ονομάζεται «Maxixe». Παίρνει την κανονική του ονομασία «Samba» μόλις το 1923, δέκα χρόνια μετά. Είναι η περίοδος όπου οι κάτοικοι της Βραζιλίας, έχοντας ξετρελαθεί με αυτόν τον χορό, τον «υιοθετούν»  και έκτοτε θεωρείται η Βραζιλία, ως η χώρα προέλευσής του (1920). Λίγα χρόνια μετά (1929), η σταρ Carmen Miranda τον κάνει γνωστό στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου και τον χόρεψε σ’ ένα έργο στο Broadway που ονομαζόταν  “Street Carnival”.

Οι κινήσεις αυτού του χορού είναι κατά κύριο λόγο  προοδευτικές και μάλιστα με συγκεκριμένη ευθυγράμμιση (alignement) και γι’ αυτόν το λόγο ονομάστηκε  “Waltz” της Βραζιλίας. Άλλωστε, υπάρχουν  αρκετά βήματα κοινά ανάμεσα σ’ αυτούς τους 2 χορούς.

Ανήκει και αυτός στους 5 Λατινοαμερικάνικους χορούς, οι οποίοι χορεύονται σε αγώνες αθλητικού χορού και ως αγωνιστικός Latin χορός η Samba θεωρείται ο δυσκολότερος απ’ όλους.

Mambo

Άλλος ένας χορός εμπνευσμένος από τους σκλάβους στην Κούβα και κυρίως από τις φυλές εκείνες οι οποίες μεταφέρθηκαν από την Αϊτή. Ο έντονος αυτός ρυθμός κατακλύζει πολύ γρήγορα τα club της Αβάνας και σταδιακά περνάει και στα ανώτερα στρώματα της κουβανικής κοινωνίας.

Το Mambo είναι ένας λάτιν ρυθμός που γεννήθηκε από την συνύπαρξη της αφροκουβανέζικης μουσικής με στοιχεία Swing  και αυτόν τον ιδιαίτερο ρυθμό παρουσίασε για πρώτη φορά στο club “La Tropicana” στην Αβάνα, ο Peres Prado το 1943 και έγινε ο πρώτος άνθρωπος που εμπορεύτηκε την μουσική αυτή, ως Mambo. Μετά την Αβάνα σειρά πήραν το Μεξικό και στη συνέχεια η πόλη της Νέας Υόρκης και σιγά σιγά ο νέος χορός εξαπλώθηκε και λατρεύτηκε σε ολόκληρο τον κόσμο.

Το Mambo χορεύεται σήμερα στα 4/4 μπορεί όμως να χορευτεί και στα 2/4 και σε ταχύτητα από 36 – 44 bars. Έχει γρήγορες αλλαγές βάρους, κίνηση γοφών σε συνδυασμό με “contraction”  της μέσης, «στατικότητα» αναφορικά με την κίνηση του σώματος λόγω της μεγάλης ταχύτητας της μουσικής και γενικά διαθέτει πολλές ανοικτές θέσεις και στροφές (ιδιαίτερα της ντάμας).

Από το Mambo δημιουργήθηκε αργότερα και ο χορός Salsa, ο οποίος είναι ρυθμικός χορός με ατελείωτο συνδυασμό από φιγούρες, ανάλογα με τη διάθεση του χορευτή.

Salsa

Η Salsa είναι μια μίξη, πολλών Λατινικών και Αφρο-Καραϊβικών χορών. Είναι λάθος η άποψη, ότι ένα μόνο μέρος μπορεί να διεκδικήσει τη γέννηση αυτού του χορού. Η κάθε περιοχή έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη αυτού του χορού. Μοιάζει με το Mambo στο εξής: και οι δυο χοροί, έχουν μια ρουτίνα έξι κινήσεων, που χορεύονται σε οκτώ (8) μετρήματα της μουσικής.

 Ο όρος "salsa" έγινε δημοφιλής, σαν προσωνύμιο, αναφερόμενο στην ποικιλία των ειδών μουσικής, από διαφορετικές χώρες, Ισπανικής επιρροής, όπως Rumba, Son Montuno, Guaracha, Mambo, Chachacha, Danzon, Son, Guguanco, Cubop, Guajira, Charanga, Cumbia , Plena, Bomba, Festejo, Merengue κλπ. Πολλά από τα ανωτέρω, διατήρησαν την μοναδικότητα τους και άλλα συγχωνεύθηκαν, δημιουργώντας την Salsa.

Η Salsa διαφέρει, από τόπο σε τόπο. Για παράδειγμα, στη Νέα Υόρκη έχουν προστεθεί έξτρα «κτυπήματα» και παιξίματα μουσικών οργάνων, σε μερικά τραγούδια από την Κολομβία. Αυτό συνέβη για να μπορούν οι Νεοϋορκέζοι, οι οποίοι χορεύουν το Mambo στο «2», να νοιώθουν άνετα όταν χορεύουν στον ρυθμό και τους κτύπους της μουσικής, αφού η αρχική απόδοση, δεν είναι εύκολα αναγνωρίσιμη από αυτούς. Αυτό ονομάστηκε “Finishing”.Αυτό το “Finish”, δε συμβαίνει όχι επειδή δεν παίζουν Salsa οι Κολομβιανοί , αλλά γιατί δεν υπάρχει στη μουσική και το ρυθμό του Πουέρτο Ρίκο και της Κούβας. (Post- Cuban Salsa).

Marengue

Το Merengue, είναι ένα πολύ δημοφιλές ηχητικό και χορευτικό στυλ, από τη Δομινικανή Δημοκρατία . Αναπτύχθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα και έχει άμεση σχέση με το “Meringue” από την Αϊτή.

Ο ρυθμός του είναι ένας μετριασμός ενός ιδιαίτερα γρήγορου διπλού μέτρου και χορεύεται με απλά πλαϊνά ζευγάρια δύο βημάτων (two – step). Στηρίχθηκε σε δύο φολκλορικές μουσικές (Folk music), με χρήση διαφόρων οργάνων και σε διαφορετικές δημοφιλείς ορχηστρικές εκτελέσεις. Χορεύεται στα 2/4 και σε ταχύτητες από 55 έως και 70 bars.

Η χρήση του “footwork”, είναι κατά κύριο λόγο “Ball flat” και είναι χορός που «αμερικανοποιήθηκε» από το 1950. Οι κινήσεις που χρησιμοποιούνται σήμερα, είναι διαφορετικές απ’ αυτές της έκδοσης “ballroom”, με την έννοια ότι είναι στατικές χωρίς να αναπτύσσονται στη γραμμή χορού και το στυλ, τόσο του χορού όσο και της μουσικής, δείχνει ένα περισσότερο «γήινο» και αισθησιακό πλησίασμα, με τη χρήση της κλειστής θέσης και με περίπλοκες περιστροφικές κινήσεις.

Όταν πρωτοεμφανίστηκε το Merengue στις αίθουσες χορού, χρησιμοποιούσαν συχνά το στυλ του “Lame Duck”, πλέον όμως, αυτό το στυλ δεν είναι της μόδας. Όταν το Merengue χορεύεται στην έκδοση “ballroom”, τότε χορεύεται στη γραμμή χορού, αντίθετα με τη φορά των δεικτών του ρολογιού (Anticlockwise), ενώ όταν χορεύεται με “club style” τότε έχει έντονη κουβανέζικη κίνηση (Cuban motion).

Bachata

Η Bachata είναι ένας από τους λάτιν χορούς που δημιουργήθηκε στην επαρχία και τις αγροτικές οριακές γειτονιές της Δομινικανής Δημοκρατίας και χρονολογείται στη δεκαετία του 1960. Τα θέματά της είναι συχνά ρομαντικά, ιδιαίτερα επικρατούσες είναι οι ιστορίες της αγάπης και της θλίψης. Στην πραγματικότητα, ο αρχικός όρος που χρησιμοποιήθηκε για να ονομάσει το ύφος ήταν «amargue» («πικρία,» ή «πικρή μουσική»). Η προέλευση του όρου bachata είναι ακόμα άγνωστη. Ωστόσο, σε μερικές αγροτικές περιοχές της Δομινικανής Δημοκρατίας, ο όρος Βachata σημαίνει  «τα απορρίμματα», Άλλοι λένε ότι η bachata προέρχεται από το ιταλικό Ballata, το οποίο ήταν μια δημοφιλής μορφή μουσικής στην Ιταλία.

Η Bachata είναι στενά συνδεδεμένη  με το λατινοαμερικάνικο ρομαντικό ύφος αποκαλούμενο bolero. Με την πάροδο του χρόνου, έχει επηρεαστεί από το merengue (ένας γρήγορος ρυθμός ντόπιας μουσικής στη Δομινικανή Δημοκρατία)  και από ποικίλες λατινοαμερικάνικες μορφές κιθάρων. Ο αισθησιακός χαρακτήρας της bachata αρχικά θεωρήθηκε αμαρτωλός και για αυτό δεν έχαιρε θετικής αντιμετώπισης από το συντηρητικό κοινό, οπότε η δημοτικότητα της παρέμεινε χαμηλή κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1960 και 1970.